Je winkelwagen is momenteel leeg!
De biologische wortels en evolutie van het menselijk gedrag
In het zonnige voorjaar van 2012 heerst er rondom het Catshuis, waar het minderheidskabinet met hun gijzelnemer in crisisberaad is, een complete mediastilte. De media mopperen hierover en menen dat het ondemocratisch is. Desondanks weten journalisten ook uit stiltes en nietszeggende télelensbeelden conclusies te trekken en die uit te vergroten tot wereldnieuws.
Zo zou er nadat er met vuisten op tafel en met deuren was geslagen een heftige koehandel gaande zijn, waarbij Wilders in ruil voor nog een miljard bezuiniging op ontwikkelingshulp iets toegegeven zou hebben rondom de verhoging van de AOW leeftijd. Prompt gonst het van de commentaren over nut en ethiek van de ontwikkelingshulp. Menige Nederlander, waaronder ook vooraanstaande en ikzelf, schaamt zich diep en openlijk, anderen gnuiven daarbij heimelijk.
Wat mij daarbij echter vooral opvalt, is de combinatie van uitgesproken meningen met een grote mate van ondeskundigheid. Uit steekproeven zou blijken dat een groot deel van de kiezers van mening is dat het oplossen van de ellende van ons eigen volk voorrang verdient en dat ontwikkelingshulp toch maar weggegooid geld is dat in de verkeerde zakken terecht komt. Ik vraag me af hoe al die ondervraagde mensen dat zo zeker en precies weten. Datzelfde grote deel van de kiezers denkt namelijk ook dat er geen 4,5 maar 80 miljard € naar ontwikkelingshulp gaat. Het is maar één voorbeeld.
Over het opschuiven van die AOW leeftijd naar 67 circuleren ook de meest fantastische cijfers. Kennelijk is het niet zo algemeen bekend dat de arbeidsparticipatie per leeftijdsgroep de laatste 10 jaar vóórafgaande aan de 65 bij mannen al scherp daalt van 85 naar 50 % en bij vrouwen van 60 naar 25 %. Uitgedrukt in voltijdbanen zijn de cijfers zelfs nog veel lager. Mij dunkt dat het meer zin heeft om te streven naar verhoging van de arbeidsparticipatie vóór het 65e jaar. De kans dat meer mensen na hun 65e blijven werken is gering, en al zouden ze willen, de kans dat 50 plussers na een ontslag nog ergens anders aan de bak komen is vrijwel nihil.
En dan dat toverwoord ”flexibilisering” van de arbeidsmarkt door versoepeling van het ontslagrecht. Het schijnt de rechtse politici volledig te zijn ontgaan dat er al enige tijd vrijwel geen vaste arbeidscontracten voor onbepaalde tijd meer worden verleend. Ook schijnt het niet te zijn doorgedrongen dat een groot deel van de arbeiders (ca 400.000) via een uitzendbureau werken en een nog groter deel (ca 800.000) als zzp’ er het toppunt van flexibiliteit vertonen. Ook lijkt het niet bekend te zijn dat bijna alle seizoensarbeid in de land- en tuinbouw tijdelijk is en dat vrijwel alle schoonmaakdiensten, catering en alle adviesdiensten worden uitbesteed zonder enige vorm van vastigheid. We zijn dus al hartstikke flexibel, en de bewering dat soepeler ontslagrecht meer banen oplevert, is volstrekt niet bewezen en wellicht een illusie. Volgens mij zou onze kenniseconomie juist gebaat zijn met méér bedrijfstrouw en continuïteit. Maar wie kent de feiten?
Drie voorbeelden van zaken waarover je zonder inzicht en feitenkennis geen mening zou kunnen hebben. Toch hebben ook onkundige mensen, volgens het “one men one vote” systeem wel stemrecht. Gelukkig maken ze daar niet allemaal gebruik van en dan nog maar ééns in de paar jaar. Via diverse inbelprogramma’s zoals “stand.nl” op de radio kun je echter beluisteren hoe erg het met onze deskundigheid gesteld is.
Dat is erg, maar het is nog niet alles. De werkelijke macht zit niet bij de stemmers maar bij het grote geld. Alleen al in Brussel zwerven 30.000 full-time industriële lobbyisten rondom de circa 10.000 invloedrijke ambtenaren. Eenzelfde aantal zit in Washington wetten te beïnvloeden. Uiteraard gebeurt dat onder de dekmantel van technische advisering omdat de meeste ambtenaren niet deskundig genoeg zouden zijn. Daarom verdwijnt het statiegeld op plastic flessen, daarom komt er geen FTT (belasting op financiële transacties) en daarom krijgen de grootverbruikers van fossiele brandstof een enorme belastingkorting.
In sommige situaties spannen domheid en lobbyisme samen in een duivelse constructie. Zo worden massa’s mensen vóóroordelen aangepraat door politieke goeroes en eenzijdig gekleurde media. Die goeroes en media worden op hun beurt door zogenaamde wetenschappelijke instituten geadviseerd en die instituten worden weer door de industrie betaald. Het is een Amerikaans model dat helaas ook in ons land via de PVV en hun partijblad De Telegraaf een beslissende rol speelt.
Démocratie is natuurlijk te prefereren boven dictatuur of een communistisch één-partij stelsel, maar zodra de problemen ingewikkelder zijn dan de mensen kunnen bevatten, is démocratie een grote farce en dan heb ik het nog niet eens over corruptie of over vriendjespolitiek. Het is in ieder geval een systeem dat je bij grotendeels analfabetische volken niet zou moeten aanraden. Ik zou het de Afghanen bijvoorbeeld, zelfs afraden om er aan te beginnen en zeker zou ik het hen niet met geweld opdringen. Dat deel van de “ontwikkelingshulp” mag wat mij betreft dan ook komen te vervallen.