Je winkelwagen is momenteel leeg!
De biologische wortels en evolutie van het menselijk gedrag
Al geruime tijd ontwikkelt zich een kleine koude oorlog tussen Wilders en Koningin Beatrix. Toespelingen in troonredes en Kersttoespraken worden gevolgd door haattweets en recent is er deining over een hoofddoek. Het is een vreemd gevecht tussen een paranoïde gek met neofascistische trekken die ondanks zijn betrekkelijk lage positie achter de schermen aan de touwtjes trekt en een alom gerespecteerde oude wijze dame, die ondanks haar hoge positie als hoofd van de regering niets te vertellen heeft. Beiden dragen ze een belachelijk kapsel en beiden hoeven maar één woord te zeggen of de hele pers rolt er overheen. Het ongeleide projectiel Wilders neemt daarmee een groot risico. Hij speculeert kennelijk op de steun vanuit de onderbuikgevoelens bij zijn ongeschoolde rechts anarchistische aanhang, maar kon zich wel eens lelijk vergissen in de sympathie die Beatrix geniet onder een brede laag van de bevolking. Met zijn haatcampagne tegen Cohen en de Islam liep hij minder risico, maar kennelijk is één vijandsbeeld niet genoeg. Zijn gebrek aan beschaving en de onzinnigheid van zijn gedachtengoed beginnen door te dringen bij een steeds groter publiek en daarmee loopt hij de kans Rita Verdonck te gaan volgen op de weg der geflopte politici.
Maar genoeg over Wilders. Hij graaft zijn eigen graf, daar hoef ik niet aan bij te dragen. De rol van premier Rutte in dit broeierige conflict is veel interessanter. Rutte denkt dat hij met een minzame glimlach en de handen in de zakken zonder inhoudelijke reactie de kool en de geit kan sparen. Een vent met ballen zou zijn taak als minister-president vervullen en het sujet Wilders openlijk tot de orde roepen om hare majesteit in bescherming te nemen. In zijn positie als partijvoorzitter wist hij Rita Verdonck wel met harde hand aan te pakken, maar waar is hij nu? De reden is wel duidelijk. Als mp van een gedoogkabinet hangt zijn positie aan een zijden draadje. Dat draadje heeft Wilders in de hand dus houdt Rutte wijselijk zijn mond. Maar is dat eigenlijk wel zo wijs? Zijn strategie lijkt te zijn dat je het conflict kunt oplossen door net te doen alsof het niet bestaat. Volgens mij is dat niet verstandig. Rutte’s brede glimlach krijgt op die manier een heel andere lading. De arrogante grijns wordt een lachje uit verlegenheid en dat heeft een hele lage status. Daarmee brokkelt zijn imago af. Imagoschade is gevaarlijk. Het wordt gemakkelijk door de pers opgeblazen en door alle cabaretiers en in talloze karikaturen en cartoons uitvergroot. Het zal niet de eerste president of minister zijn wiens imago door een enkel woordje in duigen is gevallen. “No more taxe, read my lips” werd Reagan noodlottig. “I did not have sex with that women”, bracht Clinton ten val. “De VOC mentaliteit…toch?” achtervolgt Balkenende nog steeds en het schuifbriefje van Bleker aan Mauro heeft elk laatste vleugje respect voor deze groenverkwanselaar doen vervliegen. Weet u nog hoe Verdonck als minister betrokken bij de Schipholbrand struikelde over het woordje “adequaat”? Rutte loopt dus op eieren. Zolang hij zwijgt, kan niemand hem op zijn woorden aanvallen, maar als hij te lang zwijgt en met de neus in de lucht en de handen in de zakken blijft lachen, kan hij zelfs daarover uitglijden. Lichaamstaal is immers vele malen krachtiger dan welk woord dan ook.
PS. Is het niet wonderlijk dat Rutte direct op mijn column reageert met een verklaring voor de pers?