29
apr
2012
De euforie
Binnen enkele dagen was het immense verdriet van het duo Rutte en Verhagen over de val van hun kabinet weer voorbij. Eerlijk gezegd was dit verdriet toch al moeilijk te duiden en nu bleek het ook nog eens niet duurzaam. Achteraf is duidelijk dat hun verdriet theater was om een enorme opluchting te maskeren. Zou de opluchting direct bij de bewindslieden zichtbaar zijn geweest, dan zou dat immers door de media geduid kunnen zijn geworden als een teken van bevrijding. Het zou betekend hebben dat ze al die tijd gegijzeld waren geweest door de tweeterende gedooger en dus zou het een toegeven van een foute keuze hebben betekend. Dat mocht niet. Ze hadden het goed gedaan, de juiste keuzes gemaakt en een prima bezuinigingsplan opgesteld. Helaas waren ze op het laatste moment gepiepeld. Daar hoort verdriet en boosheid bij, zelfs als je eigenlijk blij bent.
Het akkoord van de Kunduz coalitie bracht redding uit die emotionele spagaat. Tal van VVD en CDA coryfeeën kwamen er nu opeens eerlijk voor uit dat ze blij waren verlost te zijn van het boze. Van Haersma Buma straalde opeens weer als een lampje. Er doken opeens opvallend veel verzetsstrijders op, zelfs binnen de VVD. Ook Rutte was verheugd en opgetogen over de snelle actie met resultaat en hij prees de vijf fractieleiders de hemel in. Een normaal mens zou zich na zelf zeven weken zonder resultaat te hebben gemodderd, gepasseerd voelen of schuldig, maar hij niet. Een normaal mens in die positie zou zelfs tot het inzicht zijn gekomen dat er eigenlijk twee jaar formeren en regeren zijn verknoeid. Het zou tot hem zijn doorgedrongen dat het achteraf toch niet zo handig is geweest om het politieke midden tijdens de formatie-onderhandelingen af te wijzen. Hij wilde met de verkiezingszege nog als een roes in het hoofd, kost wat kost een beleid waar rechts de vingers bij zou kunnen aflikken.
Nu de partijen van het politieke midden zijn al te enthousiaste ruk naar rechts hebben bijgesteld en er een heel dun groen randje om hebben aangebracht, staat hij zijn eigen falen weg te lachen. Je zou haast denken dat het zijn verdienste was. Je zou haast vergeten dat hij er gewoon niet bij was en denken dat niet minister De Jager maar hij het vuur uit zijn sloffen heeft gelopen.
En weer heeft hij geluk dat de media even niet zo erg op hem letten. Diederik Samson trekt alle aandacht. Heeft hij een fout gemaakt? Als dat zo is, en velen denken dat, is het een hype.
Of het werkelijk zo is, hangt af van de inhoud van het Kunduz akkoord in vergelijking met het PvdA wensenlijstje. Als dat verschil groot is, heeft hij geen fout gemaakt. Dan was hij consequent en heeft hij zijn achterban niet verraden ter wille van een feestje. Is het verschil klein, en was er een kans geweest om het nog iets kleiner te maken, dan heeft hij wel een kans laten liggen. Helaas waren de media daar niet in geïnteresseerd. In alle praatprogramma’s werd elke poging van een PvdA man of vrouw om over de inhoud te praten getorpedeerd. De media wilden een hype. Ze wilden horen dat de kersverse voorman in zijn vechtstemming een tactische blunder had gemaakt waardoor hij niet aan de euforie kon meedoen.
We zullen zien hoe lang dat feestje duurt. Als blijkt dat het groene randje wel erg dun is, blijft er geen andere reden om te juichen dan het feit dat de gijzeling voorbij is. Net als bij de Arabische lente moet het echte politieke gevecht nog beginnen.
25
apr
2012
Dramatische afloop gijzeling
Ook al heb je geen bal verstand van politiek, het kan toch boeiend zijn. Al was het alleen maar om de lichaamstaal. Woorden van politici verhullen vaak de werkelijkheid en niemand heeft voldoende kennis van zaken om feiten en getallen te checken. Daarom zul je het als toeziend burger moeten doen met de zichtbare emoties. Dat is trouwens ook volledig in lijn met de trend in de media, die weer beweren de wil van het publiek te vertolken. Ondanks het Haagse uniform, bestaande uit nagenoeg dezelfde colbertjes, stropdassen en gepoetste schoenen is er nog voldoende lichaamstaal te zien. Misschien is het zelfs wel juist dankzij die sleetse uniformiteit dat de heren zich op een alternatieve wijze extra blootgeven en in de emotionele kaart laten kijken.
Zelden zag ik zoveel verdriet na de goede afloop van een gijzelingsdrama. Hoewel ik zelf van louter vreugde een fles champagne opentrok, veronderstelde één van de zojuist bevrijde hoofdrolspelers dat alle 16 miljoen Nederlands bedroefd zouden zijn. Dat is vreemd. In de Arabische landen heeft men gevochten voor een beetje meer vrijheid en democratie en is het vertrek van een aantal idioten uitbundig gevierd. Nu weet ik wel dat die lente daar nog lang geen zomer is, maar waarom zouden wij zo somber moeten zijn als we verlost zijn van een idioot die het hele land in een politieke gijzeling had?
Natuurlijk, de lacherigheid van Rutte begon steeds meer mensen te ergeren en het zou hoogst ongepast zijn geweest als hij daarmee was doorgegaan. Het zou het einde van zijn politieke loopbaan hebben betekend. Hij beseft nu dat als hij nog iets wil betekenen, hij ernst moet maken van zijn leiderschap en de hand uit zijn zak moet halen als hij tegen het volk spreekt. Zijn grijns was dus verdwenen en voor iemand die zijn identiteit daarvan moet hebben, is dat veelbetekenend. Hij moet dus wel heel erg verdrietig zijn. Zijn droom om ons land er weer bovenop te krijgen met forse bezuinigingen is gedwarsboomd door de man die hem nog onlangs een soort Judaskus gaf. Hij voelt zich dan ook verraden en dat is hem aan te zien. Daarmee probeert hij tegelijk, slim als hij is, aan te geven dat hem zelf geen blaam treft. Hij is gepiepeld. Ach germ!
Toch was zijn expressie zwak vergeleken met die van zijn kameraad Verhagen. Nog nooit heb ik een rat gezien met de staart zo tussen de benen. Een vermoeid en getergd man zat daar en alle ingehouden ergernis van de afgelopen maanden en jaren straalde van zijn gezicht af. Hij was de evenknie van Messi die een strafschop opeiste en vervolgens miste. Na zijn twijfelachtige overwinning op Wouter Bos zette hij z’n fractie onder druk, maakte hij scènes op het partijcongres en liet hij zich door zijn verkeerde vriendjes een veer in de kont steken. Nu is hij zelf in zijn eigen opportunistische gat gevallen. De toelichting die Van Haersma Buma gaf, was voor deze saaie man ongekend fel, maar stak nog slapjes af bij de lichaamstaal van Verhagen.
Mister Tweet daarentegen, zat als gewoonlijk in zijn stereotypische ongeïnteresseerde houding scheef onderuit gezakt met de benen buitenboord in zijn kamerbank met zijn twitterdingetje te friemelen. Zijn gezicht vertoonde dezelfde emotieloosheid als dat van zijn Noorse discipel Breivik in de rechtbank. Bereid om te sterven voor de goede zaak. Toch is zijn lichaamstaal anders dan voorheen. Niet meer dat arrogante machtspotentaatje met de grote bek dat met iedereen de vloer aanveegt en aan iedereen schijt heeft. Opeens zit hij erbij als een verongelijkte jongen die de klas is uitgezet. Quasi zelfverzekerd probeert hij zijn deceptie te verschuilen achter een smoes. Hij kwam op voor de achtergestelden en de ouderen in de samenleving die volgens hem door de boze heks Europa worden bedreigd. Een nogal doorzichtige move om na de moslimfobie een Europafobie op te wekken en tegelijk een kwijnende achterban te paaien. Waarom kiest deze rechtse populist opeens voor de groep die hij eerst met veel gescheld uit de door hem gehate Linkse kerk heeft gejaagd? Er is maar één verklaring. Zijn wanhoop drijft hem nu in de armen van opa Henk en oma Ingrid. Zij zijn immers het minst geschoold en daardoor het meest gevoelig voor zijn populistische kreten. Het zal een vergissing blijken. Achtergesteld is immers heel iets anders dan achterlijk.
5
apr
2012
Farce Majeur
In het zonnige voorjaar van 2012 heerst er rondom het Catshuis, waar het minderheidskabinet met hun gijzelnemer in crisisberaad is, een complete mediastilte. De media mopperen hierover en menen dat het ondemocratisch is. Desondanks weten journalisten ook uit stiltes en nietszeggende télelensbeelden conclusies te trekken en die uit te vergroten tot wereldnieuws. Lees verder »