Oermenselijk

De euforie

Binnen enkele dagen was het immense verdriet van het duo Rutte en Verhagen over de val van hun kabinet weer voorbij. Eerlijk gezegd was dit verdriet toch al moeilijk te duiden en nu bleek het ook nog eens niet duurzaam. Achteraf is duidelijk dat hun verdriet theater was om een enorme opluchting te maskeren. Zou de opluchting direct bij de bewindslieden zichtbaar zijn geweest, dan zou dat immers door de media geduid kunnen zijn geworden als een teken van bevrijding. Het zou betekend hebben dat ze al die tijd gegijzeld waren geweest door de tweeterende gedooger en dus zou het een toegeven van een foute keuze hebben betekend. Dat mocht niet. Ze hadden het goed gedaan, de juiste keuzes gemaakt en een prima bezuinigingsplan opgesteld. Helaas waren ze op het laatste moment gepiepeld. Daar hoort verdriet en boosheid bij, zelfs als je eigenlijk blij bent.

Het akkoord van de Kunduz coalitie bracht redding uit die emotionele spagaat. Tal van VVD en CDA coryfeeën kwamen er nu opeens eerlijk voor uit dat ze blij waren verlost te zijn van het boze. Van Haersma Buma straalde opeens weer als een lampje. Er doken opeens opvallend veel verzetsstrijders op, zelfs binnen de VVD. Ook Rutte was verheugd en opgetogen over de snelle actie met resultaat en hij prees de vijf fractieleiders de hemel in. Een normaal mens zou zich na zelf zeven weken zonder resultaat te hebben gemodderd, gepasseerd voelen of schuldig, maar hij niet. Een normaal mens in die positie zou zelfs tot het inzicht zijn gekomen dat er eigenlijk twee jaar formeren en regeren zijn verknoeid. Het zou tot hem zijn doorgedrongen dat het achteraf toch niet zo handig is geweest om het politieke midden tijdens de formatie-onderhandelingen af te wijzen. Hij wilde met de verkiezingszege nog als een roes in het hoofd, kost wat kost een beleid waar rechts de vingers bij zou kunnen aflikken.

Nu de partijen van het politieke midden zijn al te enthousiaste ruk naar rechts hebben bijgesteld en er een heel dun groen randje om hebben aangebracht, staat hij zijn eigen falen weg te lachen. Je zou haast denken dat het zijn verdienste was. Je zou haast vergeten dat hij er gewoon niet bij was en denken dat niet minister De Jager maar hij  het vuur uit zijn sloffen heeft gelopen.

En weer heeft hij geluk dat de media even niet zo erg op hem letten. Diederik Samson trekt alle aandacht. Heeft hij een fout gemaakt? Als dat zo is, en velen denken dat, is het een hype.

Of het werkelijk zo is, hangt af van de inhoud van het Kunduz akkoord in vergelijking met het PvdA wensenlijstje. Als dat verschil groot is, heeft hij geen fout gemaakt. Dan was hij consequent en heeft hij zijn achterban niet verraden ter wille van een feestje. Is het verschil klein, en was er een kans geweest om het nog iets kleiner te maken, dan heeft hij wel een kans laten liggen. Helaas waren de media daar niet in geïnteresseerd. In alle praatprogramma’s werd elke poging van een PvdA man of vrouw om over de inhoud te praten getorpedeerd. De media wilden een hype. Ze wilden horen dat de kersverse voorman in zijn vechtstemming een tactische blunder had gemaakt waardoor hij niet aan de euforie kon meedoen.

We zullen zien hoe lang dat feestje duurt. Als blijkt dat het groene randje wel erg dun is, blijft er geen andere reden om te juichen dan het feit dat de gijzeling voorbij is. Net als bij de Arabische lente moet het echte politieke gevecht nog beginnen.